Op een zondagochtend ging ik naar Veronika Pot
Om naar haar werk te kijken
Alles loopt fout, zei ze toen ik aankwam in het bos waar ze woont.
Er was migraine, gebroken glas, techniek die niet meewerkte.
Alles loopt fout, lachte ze
Ik lachte mee
Alles wat fout loopt
Heeft een grote aantrekkingskracht
De titel van mijn tentoonstelling, zei Veronika, als die er ooit komt, is: the road not taken
Het is een fout
Want alles loopt fout
The road not taken - de weg die je niet genomen hebt
De weg die je enkel kan zien
Als je omkijkt
Iedereen heeft zo een weg
Sommigen een paar wegen
Sommigen een volledig uitgebouwd wegennetwerk
Anderen hebben een rechte baan gevolgd
Dat zijn robotten, denk ik
Veronika en ik stonden in het bos, tussen woekerende planten
Op een zondagochtend na een feest
Er was gebroken glas en
Een pad vol modder en
Een baan die doodliep
En alles dat fout liep
En verder achter ons veel keurige straten in Brasschaat
Als je omkijkt
Weet je dat het weg is,
Dat het een weg is die je niet genomen hebt
Misschien was hij makkelijker, misschien was hij beter, misschien liep hij dood maar had je hem toch willen inslaan
Uit al die misschien-en
Ontstaat misschien een nieuwe weg misschien een nieuw begin misschien
Als je niet struikelt over de misschienen
We gingen door de modder naar haar atelier
Het is een chaos, waarschuwde Veronika, de poortwachter
Ik mocht binnen in haar rijk
En ik zag
Een chaos
Ik ben nog aan alles bezig, zei ze en ze scharrelde rond in haar thuis
Haar werken stonden, lagen, hingen, weerloos op hun rug, wankelend, tussen rommel,
Opeengeperst in een kamertje, zoals gedachten door elkaar wemelend in een hoofd
Ik zag iets ontstaan wat de fotografe
Lachend op een zondagochtend
‘fake optimisme’ noemde
Je kan niet vluchten
naar een beschaafd Arcadie
Niet naar een eeuwigdurende utopie of orgie
Maar je kan ook niet zomaar in de grond vastgemetseld staan en jezelf wijsmaken dat je leeft
Je kan wél een fake optimist worden
Je kan er een laag bovenop gieten
Een filter zonder Instagram
een filter kan wonderen doen
En een snapshot van een hoek van de wereld
In lichtelaaie zetten
Want alles loopt fout
Een fout is een filter
En op die zondagochtend in de chaos van de fotografe
Was het me duidelijk
Dat we leven van fouten
Er is geen afgewerkt verhaal
Geen verhaal dat op voorhand is gemaakt
Geen pil om te slikken
Geen robot met een knop om in te drukken
En hij gehoorzaamt aan je wensen
Er is wel een manier om jezelf op de hielen te zitten
Een weg te kiezen en te zeggen: dit gaan we maar eens proberen
Een poging om fake goedgemutst door het woud van het leven te gaan
En te doen alsof je een vrolijke kabouter of kabouterin bent
Er is een fout die de kans geeft dat het goed komt
Dat je in het midden van het woud
Kan stilstaan en adem happen
Een kind dat buiten de lijntjes kleurt
Tekent soms nieuwe lijntjes rond de lijntjes
En zo zijn er steeds meer lijntjes
We gingen terug naar die keuken in het bos op zondagochtend
Een oranje botsbal lag in een fruitschaal
Een sinaasappel uit oranje gekleurde marsepein lag ernaast
Een jongen nam een hap uit de botsbal
En liet de marsepeinen sinaasappel
De hele kamer rond stuiteren
Op die zondagochtend in een keuken in een bos was het duidelijk:
Alles loopt fout en je lacht
Alsof het allemaal zo vrolijk is, zo lekker opgelost
En nu, Veronika, wil ik emigreren
Naar een land van duizend fouten en duizend wegen
Of naar een veel te klein kamertje met roads not taken
Saskia De Coster
December 2019